รวมมิตรเรื่องซวยๆ ฉลองอายุ 31 ปี..

เดือนสิงหาคมปีนี้ เป็นปีที่ผมอายุครบ 31 ปีพอดี ก็เหมือนเป็นก้าวแรกของการเข้าสู่เลขสาม ในชีวิตอ่ะนะ … เมื่อตอนต้นปี แม่ผมบอกไว้ว่า ปีนี้ ผมจะ “ชง” ผมก็ยังไม่รู้หรอก ไอ้ “ชง” เนี่ยมันเป็นยังไง ได้ยินเค้าว่ากันว่า มันจะซวยแบบเหลือเชื่อ ผมว่าผมเจอเรื่องซวยแบบ “เหลือเชื่อ” มาเยอะแล้ว ไม่ว่าจะเป็น เบรคแตกกลางวิภาวดี หรือ อาหารเป็นพิษ และอื่นๆอีกมากมาย แต่การผ่านเดือน 8 นี้มาได้เนี่ย ทำให้ผมเข้าใจคำว่า “ชง” อีกเยอะเลย..

ความซวยลำดับที่หนึ่ง – เงินไม่ออก

ช่วงเดือน 8 ทั้งเดือน เป็นเดือนที่ผมงานเข้ามากๆ งานเข้าในที่นี้ หมายถึง มีคนว่าจ้างให้มาทำงานเยอะมาก ไม่ว่าจะเป็น ที่ปรึกษา , วางระบบ , ดูแล Network ให้ในหลายๆงาน ซึ่ง มองดูเผินๆก็เหมือนว่าจะดี แต่ด้วยความประมาทของผมหรือเปล่าก็ไม่ทราบ.. กลายเป็นว่า ผมจะต้องรองรับ ค่าใช้จ่าย บางส่วนไปก่อน ซึ่ง การทำธุรกิจมันก็แบบนี้ ผมไม่มีปัญหาอะไรกับเรื่องนี้อยู่แล้ว …. ผมก็ออกล่วงหน้าไปก่อน … ไป ก่อน และ ไปก่อน … จนกระทั่ง แทบจะลาก่อน แล้ว เพราะ แทบทุกราย ขอเลื่อนจ่ายค่าบริการเกือบหมด

อาการแบบนี้ อารมณ์เหมือนนักดาบธาตุไฟเข้าแทรก ติดพิษ และ ขาดสารอาหารในเวลาเดียวกันเลยครับ ทรัพยาการเริ่มร่อยหรอลงทุกวัน แถมลูกน้องผมที่รอรับเงินเดือนจากผม ก็แปรสภาพจากสัตว์กินเนื้อ กลายเป็นพืชยืนต้นไปเรียบร้อยแล้ว เพราะแทบจะต้องสังเคราห์แสงไปวันๆ ถ้าผมไม่จ่ายเงินเดือนไปบ้าง คงย้ายจาก พืชยืนต้นเป็นพืชล้มไม่ลุกแหงกๆ แต่ ผมก็ยังมีเงินเก็บครับ ว่ะ ฮ่า ฮ่าาา คนเราต้องมี Backup กันซัก 2-3 ชั้น ผมมี Backup อยู่ แต่ทว่า… มันเป็นเหรียญ ทั้งหมดเลยครับ ก็เป็นความกล้ำกลืนเล็กน้อย ที่ต้องเอาเงินเก็บสไตล์นี้มาใช้งาน ในช่วงปลายๆเดือนสิงหาที่ผ่านมา ก็เลยต้องจ่ายเงินเดือนล่วงหน้าแบบเลทๆให้ลูกน้องเป็นเหรียญห้าบาททั้งหมด ไปคนละพัน… (ต่ออายุชั่วคราวไปก่อนจนกว่าเช็คลูกค้าจะออก)

ความซวยลำดับต่อมา คือ รถชน ครับ

ผมขับรถจากพระราม 3 กำลังจะผ่าน 5 แยก ณ ระนอง กำลังจะตรงไปยังสุขุมวิทเพื่อกลับบ้าน หลังจาก การไปวางระบบ Antivirus ให้ TPI Polene ที่สำนักงานใหญ่ตรงแถวๆนราธิวาสมา ก็ขับมากำลังจะเปลี่ยนเลน ก็เกิดไปเฉี่ยวชนกับกะบะคันหนึ่งเข้า ผลก็คือ กันชนหลังผมยับเยิน … ในช่วงที่กำลังโกลาหล ผมก็พยายามหาว่า รถคันที่ผมขับ (รถแม่) มันประกันยี่ห้ออะไรหว่า ตอนนั้นแดดเปรี้ยงๆ เวลาประมาณ บ่าย 3 ครึ่ง รถติดๆ กลางคลองเตย ระหว่างที่ผมคับขันเพราะรถชน และ หาประกันอยู่… อยู่ดีๆ ก็มีโทรศัพท์ดังขึ้น ไม่ว่าจะเป็นจากนายห้าง ลูกค้า คนขายประกัน คนขาย Fitness … ซึ่งโทรหาผมไม่หยุด (บอกตรงๆ ตอนนั้นอารมณ์ปริ๊ดมากๆ มันจะอะไรกันนักหนา โทรเข้ามากันอยู่นั่นแหละ) ซึ่งพอผมหาใบประกันในรถไม่เจอ ก็เลยโทรถาม พ่อ ว่า ใช้ประกันเจ้าไหน …. โทรไปหาพ่อ เล่าเหตุการณ์ให้ฟังซักพัก ก็โดน ด่าๆๆๆ มา แบบ Non Stop .. ท่างกลางคู่กรณีและแดดเปรี้ยง หลังจากที่หาช่องในการวางหูไปได้ ก็เลยโทรหาแม่แทน สุดท้ายก็หนังม้วนเดิม และ พบว่าไม่มีประกัน …

เอาสิครับ งานเข้าเลย ผมซึ่งอยู่ในสภาวะติดพิษ และ ขาดสารอาหารจากเหตุการณ์ข้างบน โดยเหตุการณ์ที่ทำให้เงินในกระเป๋าบินจากไปอีกร่วมๆ 5000 บาท..อ่อก กระอักเลือดทันที

ความซวยลำดับต่อมา รถชนรอบสอง!!

เมื่อวันที่ 25 สิงหาคมที่ผ่านมาเป็นวันเกิดของผม ซึ่งผมก็ได้ไป ทำบุญโลงศพที่วัดหัวลำโพงมา แต่เหมือนทำบุญโลงเดียวจะยังไม่พอ เพราะวันที่ 26 .. วันถัดมานี่แหละครับ ผมเลิกงานจากการไปจัดรายการวิทยุ Cyber Talk ที่ช่อง 3 กำลังขับรถกลับไปรับ @joyz แบบชิลๆ ทันใดนั้นเอง รถมอเตอร์ไซค์รับจ้างก็ขับตัดหน้าผม ผมเหยียบเบรคแบบลุ้นตัวโก่ง ว่าจะหยุดทันไม๊ อารมณ์เหมือน เข้าเกียร์ผิดแล้วจะดริฟตกเขายังไงยังงั้นเลย … สุดท้าย เบรคไม่อยู่ ซัด มอเตอร์ไซค์รับจ้างและคนโดยสาร ลอยมาบนกระโปรงรถเลย ชั่วโมงนั้้น เริ่มรู้สึกแล้วว่า ไอ้ “ชง” มันน่าจะเป็นแบบนี้แหละ คือ ซวยซ้ำๆซากๆกับเรื่องเดิม…

สรุปว่าผมไม่ผิด เพราะมอเตอร์ไซค์ตัดหน้าผม แต่ผมก็ต้องออกค่ารักษา มอเตอร์ไซค์รับจ้างและคนโดยสารไปแบบงงๆ ตอนนี้ผมเหมือน Hero ที่เหลือ HP แค่ 1… แค่โดนสไลม์สะกิดก็พร้อมจะโหลดเซฟได้ตลอดเวลา แถมรถยังอยู่ในสภาพที่พัดลมแอร์เสีย ไม่สามารถเปิดแอร์ได้นานเกิน 15 นาที

ความซวยลำดับสุดท้าย Ultimate Combo!

ผมอยู่แบบกระเบียด กระเสียด เจียดเหรียญห้าและเหรียญบาทในกระปุกมาเติมเลือดไปพลางๆในช่วงปลายเดือน 8 กับ ต้นเดือน 9 … จนกระทั่งสิ้นเดือน ผมหวังว่า จะมีค่าใช้จ่ายอะไรออกบ้าง ปรากฏว่า พอเปิด Email มาก็หน้าหงาย เพราะเมล์ฉบับแรกที่เจอ คือ เมล์เลื่อนยจ่ายค่าบริการ ความหวังที่จะฟื้น HP ก่อนไปเจอบอสใหญ่ดับวูบ แต่ยังมีข่าวดี ลูกค้ารายนึงบอกว่า เช็คจะออกวันจันทร์ที่ 7 กันยายน โอววว สวรรค์ ขอเพียงเราอยู่อย่างสงบเสงี่ยมเพิ่มอีกหน่อย เราก็จะรอดตาย

6 กันยายน 2009 อีกหนึ่งวันที่ผมจะไม่ลืมไปชั่วชีวิต

วันนั้นผมอยู่บ้านทั้งวัน พร้อมกับเงิน 500 บาทสุดท้าย ที่นอนรออยู่ใน ATM กะว่า ไปถ่ายรายการแบไต๋ ไฮเทคเสร็จก็ รอรับเช็ควันจันทร์ที่ 7 เลย เหอๆๆ เหมือนโชคชะตามันชาร์จพลังพร้อมกดท่าใหญ่ใส่ผม โดยที่ท่าแรกของมันคือ “บัตร ATM หายครับ” อยู่ดีๆ บัตร ATM หายไปจากกระเป๋า แบบงงๆ ทั้งๆที่มันไม่น่าจะหายไปไหน แต่มันก็หาย ไม่ใช่การลืมไว้ที่ตู้ ATM แน่นอน เพราะมันหายทีเดียว “สองใบ” เป็นใบของธนาคารกรุงเทพ และ กสิกรไทย และที่แย่กว่าคือ ใบของกสิกรไทย เป็นใบที่ใช้รับเช็คลูกค้าด้วย โอววว กริ๊ดดด

แต่ช่วยไม่ได้ หายก็หาย หลังจากที่โทรไปยกเลิกบัตร ก็ขับรถออกมาเพื่อไป Nation Channel … โอ้ เคราะห์ซ้ำกระหน่ำซัด รถแจ้งเตือนเป็นไฟแดงมาว่า “น้ำมันหมด” แทบอยากจะกริ๊ดออกมาว่าโลกนี้สิ้นหวังแล้ว ….. แต่ผมก็ฝืนขับไปก่อน ก็ขับช้าๆ ไปจนถึง Nation Channel … จากนั้นก็ถ่ายรายการ ไปจนถึงเวลาเกือบเที่ยงคืนก็ขับรถกลับบ้าน

เที่ยงคืนกว่าๆ ผมขับรถกลับบ้านด้วยความเร็วประมาณ 80 km/h วิ่งจากบางนา เข้าศรีนครินทร์ อยู่ดีๆ รถก็มีอาการส่ายอย่างประหลาด จนกระทั่งผมต้องจอดรถเข้าข้างทาง… ทันทีที่ลงมาตรวจรถก็พบว่า ล้อหลังขวาของผม ระเบิดกระจุย ชั่วโมงนั้น จิตตกแบบสุดๆ ตังค์ไม่มี น้ำมันหมด เที่ยงคืนกว่า กับ รถยางแตก ก็รวบรวมสมาธิแล้วขจัดอารมณ์โมโหออกไปให้หมดก่อนโทรบอก @joyz ถึงสถานการณ์ ซึ่ง เค้าเองก็ช่วย Tweet ถามหาความช่วยเหลือด้วย ส่วนตัวผมเองนั้น ก็ไปเปิดหลังรถ เพื่อ ค้นหา ล้อสำรอง…

แต่ เอ่อ … อันนี้ เคราะห์กรรมส่วนตัวจริงๆ เนื่องจากหลังรถผมรกมากๆ อัดแน่นไปด้วย ขวดน้ำ(ที่แถมจากการเติมน้ำมัน) , การ์ตูน(เยอะมากๆ) , หนังสืออื่นๆ , รองเท้า , กล่องอุปกรณ์สารพัด …. ผมแทบจะต้องโยนไอ้ของเหล่านั้นไปเบาะหลังเพื่อที่จะสามารถเปิดพื้นใต้กระโปรงหลังออกมาเพื่อหาล้อสำรองได้

หลังจากเสียเวลาย้ายของอยู่เกือบๆ สิบนาที เพราะเยอะมาก ก็เปิดพื้นท้ายและ เจอล้อสำรอง , แม่แรง และ ตัวถอดน๊อตอยู่ครบถ้วน … โอ้ โล่งใจ อย่างน้อยนี่น่าจะมาจากผลบุญโลงศพโลงนั้นแหละมั้ง แต่เนื่องจากรถคันนี้ไม่เคยใช้ยางสำรองมาตลอด 10 กว่าปีที่ซื้อมาเลย โอ้โห การยกล้อสำรอง บวกแกะมันออกมาเป็นเรื่องที่ยากมากๆ ผมเสียเวลาอีกซักพักเพื่อจัดการตรงนั้นให้เสร็จ และ เมื่อเอาของทั้งหมดมากอง เพื่อที่จะเตรียมของเปลี่ยนยางเสร็จปั๊บ…

ผมปวดขี้ครับ ปวดขี้แบบอารมณ์ท้องเสียด้วย

เฮ้ย!!

ทำไมต้องเป็นตอนนี้ด้วยวะ

นอกจากยางแตกแล้วยังขี้แตกด้วย

โอ้ ไม่!!

ตอนนั้นผมยืนนิ่งสนิท ท่ามกลางความมืดของถนนอ่อนนุช พยายามสงบสติอารมณ์ ผ่อนคลายๆ อย่าพึ่งโมโห ท่องไว้ลูก ขันติๆ … พยายามประเมินสถานการณ์ว่าผมสามารถเปลี่ยนยาง ในสภาวะ Red Alert แบบนี้ได้ไม๊… ยืนอยู่ซักพัก ก็ทำใจและถอนใจ

เฮ้ออออ ไม่ไหวว่ะ

จะให้เปลี่ยนยางทั้งที่ปวดขี้คงไม่ได้แน่เลยตัดสินใจ เก็บของทั้งหมดเข้าไปอีกที T_T หลังจากนั้นก็เดินไปหาปั๊มครับ มองเห็นปั๊ม ปตท อยู่ลิบๆ แบบปลายขนตา ก็พยายามขมิบเดินไป .. และ คิดในใจ เอาน่า โชคชะตามันอาจจะทำให้เราปวดท้อง เพื่อไปปั๊ม แล้วที่ปั๊มอาจจะมี ช่างเปลี่ยนยางก็ได้

พอเดินถึงปั๊ม.. สรุปว่า ไม่มีครับ เฮ้อ และห้องน้ำปั๊ม มันมีสภาพเป็นยังไง ทุกท่านก็คงจะทราบดี ตอนนั้น ผมพยายามคิดทบทวนในใจ ยุบหนอ พองหนอ “รถยางแตก ก็ยังไม่คว่ำ , ล้อสำรองก็มี , อุปกรณ์ก็มี , ถึงแม้ปวดขี้ แต่ก็ยังมีส้วม” พยายามคิดแบบนั้นอยู่นานสองนาน

หลังจากที่ Clear Cache เรียบร้อย ก็กลับมาที่รถ

พยายามเปลี่ยนยางด้วยตัวเอง ก็ทำไปได้ซักพักนึง ต้องขอขอบคุณ อาสาสมัครจาก สน. พระโขนงที่โผล่มาช่วยเหลือผมพอดี ทำให้การเปลี่ยนยางครั้งนี้ง่ายขึ้นเยอะ … พอเปลี่ยนเสร็จ ผมก็อยากจะตอบแทนน้ำใจพี่เค้าซักหน่อย …

อ่ะ ตายหอง

เงินไม่มีเลย พยายามคุ้ยมาได้ 90 บาท.. ยกมือไหว้พี่เค้า แล้วบอกขอบคุณ พร้อมทั้งกล่าวว่า ขอโทษครับพี่ ผมอยากให้พี่มากกว่านี้ แต่ผมมีเท่านี้จริงๆครับ

พี่แกก็ OK ครับ รับตังค์แล้วก็ไป

ส่วนตัวผมเอง ก็ขับรถช้าๆกลับคอนโด ด้วยสภาพที่ HP เป็น 1 ทั้งคน ทั้งรถ…

พอกลับมาถึงก็อาบน้ำและพยายามคิดว่าต้องทำอะไรเพิ่มเติมบ้าง อ้อใช่ๆ บัตร ATM หายต้องไปทำใหม่

ผมคิดว่าเรื่องซวยๆ ผมหมดแล้ว แต่ มันยังเหลือติ่งสุดท้ายอยู่อีก .. ใช่ครับ สมุดบัญชีผมก็หายด้วย ว่ะ ฮ่า ฮ่า.. คืนนั้น ผมนอนทั้งน้ำตาเลย

แต่สุดท้าย ผมก็ผ่านช่วงวิบากกรรมแบบงงๆมาได้แล้วครับ รถก็ซ่อมแล้ว ตังค์ลูกค้าก็จ่ายมาแล้ว .. พวกลูกน้องที่ ตอนนี้เป็นพืชล้มไม่ลุก ก็กลับมาคืนชืพเรียบร้อย ใครที่ซวยๆก็ทำบุญกันเยอะๆหน่อยนะครับ

• Facebook
• Twitter
• Line